Zondag was zo’n dag waarop alles samen kon vallen of een enorme zeperd kon worden.

De geur van aangebrand vlees, ontluikende bloemen en kruiden vermengt met vers gemaaid gras en factor 30 smeersels. Ah het is eindelijk lente, dacht ik fietsend door het bos. Met in de rugtas de diepte investering in Taktifol waarop ik mijn hersenspinsels kan aangeven, die natuurlijk alle verschil gaan maken in de aankomende wedstrijd. In ieder geval kan ik er volgekladde magneetborden mee ontwijken. Dat scheelt. 

Aangekomen op de mooiste club van Nederland, badend in de afgelopen tijd zo vaak afwezige zon heerst al een lekker sfeertje, zeker onder de in ruime getale aanwezige Hurley dames 5 supportersschare. Sommigen met zwart plastic beglaasde designer zon beschermingsmiddelen en de broodnodige vocht houdende versnaperingen, het was warm, heerste er al euforie langs veld 22. 

Als altijd verzamelen we eerst voor een tactische bespreking om de (eindeloos) getrainde looplijnen nog maar eens in de koppies te prenten. Wat anders was, was dat de beide aanvoerders zowaar een super lieve peptalk per speler hadden voorbereid met leuke anekdotes (die ik hier niet herhaal). Wat een team is dit! Nou eerst nog een paar goaltjes maken.

De steekneuzen, onze tegenstander van vandaag, gehuld in hun smetteloos witte uitshirt hadden echter ook plannen. Plannen die eigenlijk minder goed bij de onze pasten, of eigenlijk gewoon helemaal niet in ons scenario voorkwamen. De eerste tien minuten leek er nog geen vuiltje aan de lucht (1-0) totdat we gingen meedoen aan hun gameplan. Foutjes werden genadeloos met aan jaloers makende chirurgische precisie afgemaakt (1-2). Nou weet ik uit ervaring dat je in een kampioenswedstrijd twee dingen moet voorkomen. Euforie en met poep in de broek gaan spelen zijn beiden verre van je vrienden. Zie de boel maar eens te organiseren in een paar minuutjes rust.

Onze buren hadden hun gebied van de waarheid behoorlijk goed dichtgetimmerd en parkeerden af en toe een Engelse dubbeldekker. We hadden goals nodig, wel twee om precies te zijn en geen genadeloze counter. Dilemma. 

Met meer risico kan zo’n dag een zeperd worden en onze fanbase aan de kant wilden we toch echt wel trakteren op een mooi potje met winst. Met steeds minder minuten te spelen viel er zowaar een corner. De corner, dat is een spel op zich, een kunstvorm met precisie als wapen. Een dans tussen aangever, stopper en schutter. Een beetje als een trapeze werker die precies op het goede moment moet schommelen anders wordt het niks. Alleen is bij ons de afloop minder vervelend als het mislukt. Maar niet in dit geval. Een kanonskogel. (2-2)

In de broekzak van het scheidsrechters duo tikt een klok, waarop de eindtijd angstvallig dichterbij kwam. We ervoeren het nog net niet als een aanstaande Apocalyps, maar toch wel bijna als existentiële crisis. Nog vijf minuten trekken en sleuren op een inmiddels behoorlijk droge mat en spelers op hun tandvlees. Tijd kan je vriend, je gabber of je maat zijn maar nu niet. 

Toch, met nog maar iets meer dan twee minuten te spelen versierden we alweer een corner. Al onze variaties liepen tot nu toe op niks uit. De kanonskogel werd dus weer klaar gezet. Maar nu hadden onze bosvrinden het door, maar rekenden niet op de rebound. (3-2) Nog anderhalve minuut uitspelen en we zijn drie wedstrijden voor het einde van de competitie niet meer in te halen. Beste doelsaldo, tien punten voor op de nummer twee, wat een team!

Voor de fans, je kunt ons volgend jaar volgen in de reserve overgangsklasse op Hurley.nl en in de Hurley app kun je ons toevoegen als je favoriete team en dát wil je natuurlijk.

Hup Hurley